|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Art Brouwer - Reisverslag West-Papua - 2005 |
|
1. Inleiding Op 21 Juni 1956 ben ik als beroeps naar de marine gegaan. Na enige tijd ben ik overgestapt naar de opleiding
elektromonteur. Die heb ik, in de burgermaatschappij was ik al
elektricien, met goede resultaten volbracht.
Na deze opleiding kon ik een voorkeursplaatsing krijgen. Ik koos voor een gelijkstroomboot die naar de oost zou gaan. Bij de toelichting waar gevraagd werd waarom een gelijkstroomboot naar de oost gaf ik als antwoord:
Een gelijkstroomboot geeft altijd werk , het onderhoud van zo’n installatie vond ik interessanter dan een draaistroomboot (voor de niet kenners: draaistroom = kracht- of drie fasenstroom, in huis gebruiken we wisselstroom, dat is 1 fase van de 3 die er gebruikt worden bij krachtstroom) en de oost omdat in die tijd, 1957, al iedere keer trammelant was met Indonesië betreffende NNG, dus dat we dat wel eens kwijt konden raken en dat ik er dan nooit meer zou kunnen komen.
Ik kreeg de plaatsing: het werd Hr. Ms. Piet Hein. Deze lag voor groot onderhoud in het dok op de rijkswerf in Den Helder. sep.1958 vertrek naar Nederlands Nieuw Guinea.
Halverwege 1959 werd ik overgeplaatst naar Hr. Ms. Evertsen, een zusterschip van Hr. Ms. Piet Hein, die bemanning had de term erop zitten en moest vervangen worden. Nieuw personeel werd ingevlogen voor Hr. Ms. Piet Hein en de oude bemanning van die boot ging over naar Hr. Ms. Evertsen. Ondanks dat we als varend personeel weinig aan de wal kwamen, alleen tijdens een enkel weekend, en het zomerverlof in Hollandia, dat doorgebracht werd op Ifar, werd NNG toch een land waar ik met veel plezier en genoegen aan terug denk. McArthur memorial bij Ifar
Door de dingen die we in NNG zagen, zijn we toch van dat land en de mensen gaan houden. In het eerste begin waren ze voor ons allemaal donker, na verloop van tijd begon je de verschillen pas te zien. Maar met de karakters van deze mensen was niets mis. Ze waren behulpzaam,vriendelijk en alles wat door hen gedaan moest worden werd heel goed uitgevoerd. Kortom: aardige mensen waar we heel goed mee konden opschieten. In Februari 1960 zijn we weer naar Holland vertrokken met een vracht heel fijne herinneringen aan een land waar we waarschijnlijk nooit meer zouden komen, want Indonesië begon behoorlijk te trekken aan dat land. Uiteindelijk hebben ze het gewonnen dankzij o.a. Amerika en werd NNG in 1962 door hen ingelijfd. Hoe of wat zal ik maar in het midden laten, daar zijn al genoeg discussies over geweest, dat doet nu niets ter zake.
een vrouw kwam in het spel ( Henny ) Ik was na NNG bij de onderzeedienst terechtgekomen. Een fijne tijd was dat en dat kan iedere ozd’er beamen. De 8 jaren waren om en ik ging de burger maatschappij in. NNG raakte in de vergetelheid. Ik bouwde een goed bestaan op, eerst bij Philips in Eindhoven, waar we woonden. Maar als echte vrijbuiter, wat we bij de ozd toch wel geworden waren, kon ik het tussen de vier muren van een groot bedrijf toch niet uithouden. Ik had voor mezelf al overwogen weer terug te gaan naar de grote baas want in het gareel van zo’n moloch zou ik er onderdoor gaan, dus….. We, Henny en ik, waren ondertussen getrouwd, konden in Culemborg een sportzaak beginnen. we konden een eigen zaak beginnen
Na een aantal jaren kwamen toch de herinneringen weer bovendrijven aan een land waar ik als jonge man toch wel een hele fijne tijd had beleefd.
In de eind jaren 80 heb ik eens een poging ondernomen om een reis naar NNG te maken.
In eerste instantie zou 2/3 van de tijd in NNG doorgebracht worden, daarvan weer het grootste gedeelte op een boot varend van de ene naar de andere plaats en 1/3 van de tijd zou in Indonesië worden doorgebracht.
En zo brak het jaar 2004 aan. Ondertussen was ik aan de computer geraakt: internetten, mailen etc. Via een Sobat, kwam ik in contact met een oud marinier. Deze was in 2004 met zijn zoon naar NNG geweest. De reis was niet helemaal naar wens verlopen, door diverse oorzaken kon de trip niet helemaal afgemaakt worden. In dat land kan een vlucht die je geboekt heb zomaar zonder opgaaf van redenen niet doorgaan, uitgesteld of afgelast worden. En daar sta je dan. Ik kreeg te horen dat ze van plan waren in 2005 weer te gaan. Ik schreef hem in een mailtje, eigenlijk meer voor de gein: mag ik ook mee??? Met mijn vrouw had ik al overlegd dat als hij ja zou zeggen ik mee zou gaan. Tot mijn verrassing kreeg ik als antwoord: prima. En zo begon de voorbereiding van een reis waar ik al jaren naar uitgekeken had. Rond, als ik me goed herinner, september werd het eerste plan geboren om te gaan. We hebben met elkaar kennis gemaakt. Na een serie mailtjes over en weer kwam de kennismaking bij mij thuis. Via de laptop kwam een hele serie foto’s van NNG over het scherm rollen. Van het een kwam dus het ander, door Jan, mijn reisgenoot, met de ervaring van de vorige reis werd weer een reis naar NNG geboekt voor drie personen, Jan, zijn zoon en ik zelf. De vertrek datum werd gesteld op 6 mei 2005. Daarvoor moesten nog een aantal noodzakelijke dingen geregeld worden zoals: Visum, verzekeringen, malariatabletten, pasfoto’s , vaccinaties tegen de diverse “enge” ziektes zoals o.a. gele koorts en tetanus. Dat was nog een heel geregel, maar het kwam uiteindelijk toch allemaal voor elkaar en zo brak de langverwachte dag aan. Hier volgen enkele voorbereidingen: Hallo Art, Ben net terug uit den Haag, de tickets tot Jakarta zijn besteld en betaald, de tickets Jakarta - Biak krijgen we op Jakarta airport van het reisburo en worden daar afgerekend. reisschema :
Op Biak wachten wij op aansluiting voor een vlucht naar Manokwari, dat zou zomaar 2 dagen kunnen duren, tussentijds verblijven wij in het Titawaka hotel in Biak. Doe voor de zekerheid 2 kilo geduld in je bagage want tijd is rekbaar in NNG. Zo nu ben je op de hoogte van de vorderingen.
Ik had een vraag, ik wist niet of dit enkele reis of retour was. Hoi Art, Ja dat is een retour ticket, de tickets van en naar Biak ook dus geen zorgen je komt weer thuis, over thuis gesproken we zijn 5 juni om 07.15 uur weer terug op Schiphol. We vliegen met de nieuwe 777-300 deze zijn wat breder van zitcomfort en gaan iets sneller en van Jakarta naar Biak met een Jet van Garuda, vliegtijd 7.30 uur.
nog vragen, Hoi Art,
Een ieder die er geweest is, kan en zal mogelijk andere indrukken hebben dan ik. Wat ik geconstateerd heb is dan ook puur vanuit mijn eigen belevenis beoordeeld. Je mag hier anders over denken. Ik heb niet de bedoeling hier mee welke discussie dan ook aan te zwengelen. Ik zou b.v. ook nog wel iets over de politiek kunnen opperen, maar daarvoor ken ik niet genoeg van deze materie om daar oordeelkundig over te kunnen zijn. Ik heb het ook van horen zeggen en dat klopt niet altijd of is eenzijdig. Blijft dat ik het land als een heel fijn vakantieland ervaren heb met hoofdzakelijk vriendelijke mensen, die op allerlei manieren proberen het hoofd boven water te houden en dat valt daar niet mee.
Reacties op dit artikel via het forum
|
Art Brouwer juni 1956
Na de afbouw kwam die boot in de vaart, oefenen, invaren, alles wat gedaan moest worden om de boot in orde te krijgen werd gedaan.
We zijn in september 1958 vertrokken en na een reis van ca. 6 weken kwamen we in Biak NNG aan.
Uiteraard hebben we tijdens die reis ook wel het een en ander beleefd, maar dat doet er nu niet toe. Die verhalen zijn al vaker verteld.
We hebben daar met de Hr. Ms. Piet Hein de nodige patrouilles gevaren , van noord naar zuid en terug enz.
Een klein onderhoud op de werf Konijnenburg in Manokwari waar we in de Marinierskazerne verbleven en we ieder op onze eigen manier de vrije tijd doorbrachten.
De een bij café Bob, de ander zocht vertier op het strand bij Pasir Putih.
Een prachtig wit strand met een steiger waarop een duikplank stond, een kleine keet van een jonge dame, haar naam was Ankie
(webmaster: Ankie Bijten, tegenwoordig Ankie Cordier de
Croust), die er de grootse naam RESTAURANT op geschreven had. Je kon daar een koude lummel( biertje ) kopen, kroketten en andere etenswaar.
We liepen daar altijd vanuit de Marinierskazerne naar toe.
De tijd verstreek, ik had ondertussen de marine verlaten. Een vrouw kwam in het spel, die er niet tegen kon dat vriend, verloofde, man weinig thuis was.
Mijn schoonvader had in Eindhoven een sportzaak en die hielp ons in het zadel, rijden
moesten we zelf, dat hield in dat we van hem de adressen konden krijgen en welke artikelen voor een zaak als de onze belangrijk waren, voor de financiën moesten we zelf zorgen.
Nog even een kleine aanvulling op de rest van mijn ‘story’.
(niet de voorbereiding van de reis )
Mijn verslag heeft niet de bedoeling om een oordeel te vellen over het reilen en zeilen in voormalig NNG.
|
|